Nors nuosavybės teisė į būstą kadaise buvo suaugusio žmogaus įsikūnijimas, žmonės iš visų gyvenimo sričių ima nuomotis rekordiškai daug. Tiesą sakant, yra daugiau atsidavusių namų ūkių JAV šiandien nei buvo nuo 1965 m., o trečdalis šiandieninių nuomininkų nuomojasi pasirinkimu, o ne aplinkybėmis.
Nesunku suprasti, kodėl kažkas renkasi nuomą, o ne nuosavybę šiandieninė karšta nekilnojamojo turto rinka. Už didelių kliūčių patekti (jau nekalbant apie galimybę) namų nuosavybė gali atskleisti blogiausius dalykus), turėdamas namą, susiduria su finansinėmis kliūtimis, kurios atsiranda tiek tikėtinai, tiek netikėtai, pvz., kasmėnesinės hipotekos įmokos, turto mokesčiai ir priežiūros išlaidos. Kitaip tariant, jei nesate pamišęs, kad atiduosite savo finansinę laisvę skolintojui, sutvarkykite savo gyvenimą sutaupyti sumokėjus pradinę įmoką arba išmokant būsimą atlyginimą už stogo remontą, tai gana pragmatiškas metas būti nuomininkas.
Aš buvau nuomininkas dar gerokai prieš tai tai ką reikia padaryti. Kai ką tik baigęs koledžą pasirašiau savo pirmąją nuomos sutartį, aš nemokėjau gaminti maisto ir dar nebuvau įvaldęs skalbinių, tačiau norint išsinuomoti butą jums nereikia jokių tų gyvenimo įgūdžių. Ir man tai buvo savotiškas grožis.
Nuoma pirmą kartą buvo mano suaugusio gyvenimo pradžia. Tiesą sakant, tai buvo esmė. Turėti savo vietą reiškė, kad galėčiau pasakyti žmonėms ateik pas mane, kuris pats savaime buvo šlovė, bet taip pat leido man prisiimti realaus pasaulio pareigas, man padėkojo už pilnametystę, kad gyventi mamos namuose ar niūriose universiteto rezidencijose tiesiog nepadarė. Nuoma paskatino mane kreiptis dėl pirmojo čekių knygelės, išmokė suplanuoti dideles bilietų išlaidas ir buvau pirmasis interjero dekoravimas. Tai taip pat suteikė man pastovumo ir pastovumo jausmą, kurio man labai reikėjo po ketverių chaotiško bendrabučio gyvenimo metų.
Praėjus beveik dešimtmečiui, aš baigiau tą beveik suaugusių žmonių likimą, bet vis dar turiu tokią minkštą vietą nuomai. Bėgant metams man patiko mano šeimininko ir kaimynų palaikymas tais laikais, kai gyvenimas tarsi plaukia prieš srovę. Tomis dienomis, kai užsidariau, su savo skalbimo mašina pasiekiau aklavietę tam tikras kad palikau įjungtą orkaitę ir mano įrenginys tuoj užsidegs, arba man reikia, kad kas nors patikrintų mano katę, jaučiuosi laiminga žinodama, kad nors gyvenu viena, aš tikrai nesu viena.
Išskyrus integruotą bendruomenės aspektą, nuomojamas gyvenimas man suteikia ir tiek daug kitų, įgimta laisvė, kurios namų nuosavybė paprasčiausiai nebūtų. Žinoma, aš esu skraidantis tūkstantmetis, kovojantis su įsipareigojimu ir besidžiaugiantis dramatiškais, naujais pradžiais, tačiau kitiems nuoma yra ne tik gyvenimo būdo pirmenybė, bet ir gyvenimo būdo reikalavimas.
Šių metų pradžioje „Pew Research Center“ paskelbė tyrimą, kuris atskleidė COVID-19 turės ilgalaikių pasekmių apie daugiau nei pusės Amerikos namų ūkių finansinę būklę. Esant mažesnei finansinei laisvei, nuoma yra nebrangus, įtraukus ir lankstus būsto pasirinkimas, leidžiantis žmonėms gyventi pagal savo galimybes, persikelti dirbti arba būti arčiau šeimos palaikymo ir dirbti, kad gyventum, o ne gyventi dirbdamas. Ir šiais unikaliais laikais tai yra prabanga, kuri, mano manymu, trumpina baltą tvorą.