Jei jūs bandote šį vakarą ir kiekvieną vakarą pritraukti savo šeimą prie stalo (ir susiduriate su tam tikru pasipriešinimu), raginu jus atkakliai. Mano (kartais priverstinai!) Šeimos vakarienė man paliko nuostabių dovanų, kurias vis dar vertinu ir šiandien, praėjus daugeliui metų. Kas jie tokie?
Nors ir galėjau bet kada kalbėtis su savo šeima, vakarienės laikas buvo visai kitas dalykas. Laikas ir vieta, kur visi buvo prieinami, atviri ir besidomintys (na, niūrus paauglys mane atstumia). Būdamas vaikas, vakarienė man buvo platforma parodyti, ką išmokau tą dieną, arba užduoti klausimus. Nereikėjo trukdyti niekam, kad pasakyčiau savo kūrinį. Tai buvo nustatytas laikas, kai žinojau, kad turėsiu galimybę pabendrauti su savo šeima, ir tai visada mane jaudino.
Stalo manieros, tai yra. Nesvarbu, kas buvo meniu, vakarienė reiškė servetėles su audiniu, sėdint tiesiai ir kramtant užmerktą burną. Aš žinojau, kaip laikyti šakutę, bet ir kaip valgyti su lazdelėmis. Vertingos pamokos visos.
Prieš pradėdamas gaminti maistą, valgydamas vakarienę su šeima suteikiau galimybę sužinoti apie maistą. Aš beveik nekenčiu to pripažinti, tačiau priverstas valgyti tai, kas buvo mano lėkštėje (nesvarbu, ar aš įlįsčiau į tai, ar ne!), Dažniausiai atsipirko, kai susiradau naują mėgstamą dalyką. Mano mamos įprotis kalbėti su manimi apie tai, kas buvo kiekviename jos paruoštame patiekalyje, iš tikrųjų padėjo man įvertinti mano maistą ir tiksliai įvardinti dalykus, kuriuos ypač mylėjau - įprotį, kurį šiandien džiaugiuosi.
Kai nesvarstėme apie maistą, mano šeima kartais kalbėdavo apie politiką, socialines problemas ir dabartiniai įvykiai ir kai turėjau nuomonę šia tema, buvau paragintas ištirti, kodėl jaučiausi kaip aš padariau. Aš negalėjau tiesiog padaryti blanketinių pareiškimų, neturėdamas nieko atsarginio. Turėjau apgalvoti savo nuomonę, būti informuotas ir apsispręsti, o ne tik pakartoti tai, ką girdėjau kitur. Tai išmokė galvoti apie save.